Dit ben ik

Ik ben geboren in de winter van 1982, toen schaatsen nog écht koud was en de walkman het toppunt was van technologie. Als de middelste van drie kinderen, heb ik het altijd voor elkaar gekregen om de aandachtstrekker te zijn. Ik was luid, rap van tong, bijdehand en bloedeerlijk. Toen ik acht was, besloten mijn ouders uit elkaar te gaan. Met de weinig (financiële) middelen die ze had, lukte het mijn moeder ervoor te zorgen dat we niks tekort kwamen, ook al dacht ik daar als puber wel eens anders over. Want waarom had iedereen LA Gear schoenen en ik niet?! Nu weet ik gelukkig wel beter en ben ik meer dan trots op mijn moeder en hoe zij ons heeft opgevoed.

Inmiddels ben ik getrouwd en moeder van drie kinderen. Mijn dagen zijn een mix van moeder zijn (en alles wat daarbij komt kijken), sport (twee tot drie keer per week, want lekker eten en wijn dient gecompenseerd te worden), werk, schrijven en een druk sociaal leven waarin ik altijd probeer de balans te vinden tussen gezelligheid en hier en daar wat rust. Die balans blijkt voor mij lastig te vinden, maar ik blijf proberen!

Dit zijn onze kinderen

Welkom in de wervelende wereld van mijn tieners. Hun jonge levens draaien om plezier (schermtijd), prestaties (gamen), passie (hangen) en af en toe wat tienerdrama. Graag stel ik je voor aan mijn drie vaak zuchtende, ogendraaiende, kibbelende maar oh zo lieve, leuke en hartverwarmende (pre)prubers. 

Kind No. 1
De oudste van ons trio is geboren in 2011. Ik zeg altijd dat hij het braafste kind ter wereld is. Dat zal waarschijnlijk niet echt zo zijn, maar het is wel zo dat ik persoonlijk geen braver kind ken. Ik besef me maar al te goed dat daar natuurlijk nog verandering in kan komen. Kind no. 1 is al lekker aan het puberen (lees: gamen, bankhangen en zuchten), maar nog niet zo bezig met de liefde. Hij weet voor zichzelf ook nog niet zo goed of hij jongens of meiden leuk vindt, of misschien wel allebei even leuk. Prima natuurlijk, alle tijd om daarachter te komen. Gekscherend zeg ik altijd: ‘Zolang je maar niet met een pipo thuiskomt, daar ben ik niet gek op.’ Maar zelfs dat is eigenlijk niet waar. Als hij later aankomt met iemand die bij het circus werkt of in zijn of haar vrije tijd Cliniclown is, hoor je mij niet klagen. Voor nu geniet ik er maar gewoon van dat we samen romcoms kijken en we Jim Bakkum samen de allerknapste van de Nederlandse televisie vinden 😉  

Kind No. 2
Onze middelste en tevens kleinste kind is de helft van een eeneiige tweeling. Kind no. 2 is een echt ‘meisje meisje’. Het is belangrijk dat haar haar goed zit, in de ochtend is kleding belangrijker dan ontbijt en dansen gaat voor alles. En dansen kan ze! Ze loopt er vaak tegenaan dat ze erg onzeker is. Ze vergelijkt vaak en is geregeld jaloers op broer- en zuslief. Nergens voor nodig want ze is hartstikke lief, grappig en slim. We proberen er met elkaar zo goed mogelijk mee te dealen, want jaloezie is een lastige eigenschap. Voor jezelf, maar ook voor je omgeving. Specialisten denken dat het komt door trauma. En dat is niet voor niets: Kind no. 2 is in 2013 twaalf weken te vroeg geboren. Welgeteld één minuut eerder dan haar zus. Ze woog bij haar geboorte 650 gram en kreeg de eerste weken van haar leventje flink wat voor haar kiezen: een hersenbloeding, ductus operatie, meerdere infecties, bloedtransfusies… Ze moest meteen strijden en soms lijkt het erop dat ze dat ze dat (onbewust) nog altijd doet. Niet nodig natuurlijk en we zijn dan ook blij dat ze dat zelf ook steeds een beetje beter inziet. 

Kind No. 3
Jongste telg, de andere helft van de tweeling. Een wereld van verschil naast haar kleinere zusje. Kind no. 3 is zelfverzekerd, sterk, stoer en standvastig. Ze is fanatiek wedstrijdzwemmer en heeft hierdoor een rug, armen en benen waar je u tegen zegt. Als ik een pot jam niet open krijg, ben ik altijd blij als zij in de buurt is. Ze zegt al sinds haar 4e dat ze bij de brandweer wil als ze groot is. Ze mogen bij de brandweer in hun handjes knijpen als het zover is! Sinds haar 7e heeft Kind no. 3 een asymmetrisch kapsel, en in groep 7 kreeg ze kort opgeschoren koppie. Ze zit graag wijdbeens, draagt het liefst joggingbroeken of oude spijkerbroeken van haar broer (met scheuren graag) en ligt niet wakker van de mening van anderen. Bij elk tien-minutengesprek op school krijg ik te horen: ‘Ze is zo lekker eigen.’ Klopt.

Easy peasy…?

Lijkt mooi hè? Is het ook! Maar natuurlijk lopen wij ook tegen dingen aan. We maken ruzie, krijgen hier en daar een grote mond om onze oren, het huis is meer dan vaak een ontplofte bom, er wordt gehuild, we hebben stress, tijdnood, agendaproblemen, zijn geregeld van alles kwijt en willen elkaar geregeld met heel veel liefde achter het behang plakken. Het is dus echt niet altijd easy peasy lemon squeezy. Sterker nog: vaker niet dan wel. Maar dat hoort erbij. Welkom in het leven van een ouder met drie (pre)pubers. Ik denk maar zo: ik had er ooit drie tegelijk in de luiers, dan zullen we drie tegelijk in de puberteit ook wel overleven. Toch…?